Anasayfa
Cenâb-I Hakk'ın Kelâm Sıfatı Vardır. O Mütekellim-İ Ezelî'dir...
, İçinde İnsanoğlunun Da Bulunduğu Kâinatları Yaratır, Sonra Onu Ve Bizi Bize Anlatır. Zâtını, Sıfatlarını, İsimlerini Anlatır. İnsan Denen Sanat Haliçesini Ve Sırlar Yüklü Beşer Muammasını Şerh Ve İzah Eder.
Ama O'nun Bu Konuşması, Keyfiyetini Tam İdrâk Edemediğimiz Bir Konuşmadır. İşte Kur'ân'ın Bu Tür Bir Konuşmasından Meydana Gelmiştir. Bu Konuşmada Bir Kısım Harfler, Kelimeler, Cümleler, Paragraflar Görürüz. Buna "Kelâm-I Lafzî" Denir. Kelimelere, Harflere, Seslere Dökülmüş Lâfızlar.
Bir De "Kelâm-I Nefsî" Vardır. Ses Çıkararak Konuşmaya Lafzî; İç Âleminde Ses Çıkarmadan Konuşmaya "Nefsî Konuşma" Denir. Kur'ân-I Kerîm'de Kelâm-I Nefsîye Ait Deliller Pek Çoktur.
Biz Sadece Misal Olsun Diye Bir İkisine Temas Edelim: Sûre-İ Yusuf'ta, Yusuf'un Kardeşleri Hz. Yusuf'a Çocukluk Dönemine Ait Hırsızlık İsnadında Bulunurlar. Halbuki, Mısır Azizi Olarak Tanıdıkları Ve Biraz Sonra Kendisine: إِنَّا نَرَاكَ مِنَ الْمُحْسِنِينَ "Seni İyilerden Görüyoruz." (Yusuf,12/78) Diyecekleri İnsan, Az Önce İftirada Bulundukları Yusuf'un Tâ Kendisiydi.
Ancak Hz. Yusuf, Onlara İftiralarını Yüzlerine Vurarak Mukabelede Bulunmadı. Ne Var Ki Böyle Bir İftira Karşısında Sessiz De Kalamazdı. Onun İçin Kelâm-I Nefsî İle Konuştu Ve: أَنتُمْ شَرٌّ مَّكَاناً "Siz Durumunuz İtibariyle Daha Kötüsünüz" (Yusuf,12/77) Dedi. Fakat Bu Nefsî Bir Konuşmaydı. وَاذْكُر رَّبَّكَ فِي نَفْسِك "İçten İçe Rabbini An"(A'raf, 7/205) Âyeti De Nefsî Konuşmaya Bir Delil Ve Bir İşarettir.
İşte'ın Ezeldeki Kelâmı Da Bu Nefsî Mânâ İçindedir. Cihan, Ekvân, Eşya Ve İnsan Yoktu. Ama Yine Mütekellimdi, Konuşuyordu. Kur'ân Ezelîdir. Hiçbir Şey Yokken Kur'ân Yine Vardı. Fakat Bu Nefsî Mânâda Vardı. Çok Dakik Ve Ayakları Kaydıran Bu Noktaya Sadece Bir İki Cümleyle Baktırmaya Çalışacağız: Kur'ân-I Kerîm Okunurken, Dinlenirken Ve Yazılırken Aynı Zamanda Bu Elfâzın İçinde Nefsî Mânâ Da Anlaşılmış Olur.
Meselâ: إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ Derken, "İnne" De Bir Hemze Bir De "Nun" Vardır. Diğer Kelimeler De Muhtelif Harflerden Meydana Gelmiştir. Bunları Yazı Ve Şekille İfade Ettiğimiz Aynı Anda Kelâm-I Nefsîde Vücûd Bulmakta Ve İlâhî Kelâm Bütün Ağırlığıyla Kendisini Hissettirmektedir.
Kur'ân'ın Mânâsına Nüfûz Eden Bir İnsan, Çok Tekrardan Mütevellid, Kur'ân'ın Zâhiri Lafız Ve Mânâsından Usansa Dahi, Bu Nefsî Mânâdan Asla Usanmaz Ve İnsana Bıkkınlık Ârız Olmaz. İşte Keyfiyeti Bizce Meçhul Bu Nefsî Mânâ Hissedilir, Fakat Bulunup Bilinemez.
Ondan Alınan Zevk-İ Ruhâniyi İse Anlatmak Kâbil Değildir. Nasıl Ki, Vahyin Mahiyetini Bilemiyoruz. Ve Bu Mevzudaki Bütün Ma'rifetimiz Hayretimizden İbarettir. Öyle De, İstenilen Mânâda Okunan Ve Dinlenen Kur'ân-I Kerîm'de De, Zâhiri Kelime Ve Mânâların Çok Verâsında Öyle Mânâlar Anlaşılır Ve Hissedilir Ki, Bu Mevzuda Da Ma'rifetimiz Sadece Hayretimizden İbâret Kalır.
Bunu Bu Kadar Anladıktan Sonra Artık Mu'tezile Mezhebinin, "Mütekellim Demek, Kelâmı Yaratan Demektir" Veya Havaric, Haşeviye Ve İmamiye'nin, "'ın Kelâmı, Harflerden, Seslerden İbarettir" Safsatasının Bir Mânâsı Kalmayacaktır.
Sesler, Harfler, Kelimeler, Cümleler Bize Taallûku İtibariyle; Bize Ait Âlât U Edevâtla, İfadesi İtibariyle Mahluktur. Evet'ın Kelâmında Harfler, Kelimeler Vardır, Fakat Harfler, Kelimeler Esas Değildir. Esas Olan O Büyük Mânâ; Harflerin, Kelimelerin İçinde Ve İdrâkimizin Verasında Kendisini Hissettirmektedir. Bu Haliyle 'ın Kelâmı, Kur'ân'ın İçinde De, İnsanların Ağzında Da, Hafızların Sinesinde De Kendine Has Buuduyla Veya Buudlar Ve Keyfiyetler Üstü Haliyle Hep O Kelâm-I Ezelîdir.
, İçinde İnsanoğlunun Da Bulunduğu Kâinatları Yaratır, Sonra Onu Ve Bizi Bize Anlatır. Zâtını, Sıfatlarını, İsimlerini Anlatır. İnsan Denen Sanat Haliçesini Ve Sırlar Yüklü Beşer Muammasını Şerh Ve İzah Eder. Ama O'nun Bu Konuşması, Keyfiyetini Tam İdrâk Edemediğimiz Bir Konuşmadır. İşte Kur'ân
'ın Bu Tür Bir Konuşmasından Meydana Gelmiştir. Bu Konuşmada Bir Kısım Harfler, Kelimeler, Cümleler, Paragraflar Görürüz. Buna "Kelâm-I Lafzî" Denir. Kelimelere, Harflere, Seslere Dökülmüş Lâfızlar.Bir De "Kelâm-I Nefsî" Vardır. Ses Çıkararak Konuşmaya Lafzî; İç Âleminde Ses Çıkarmadan Konuşmaya "Nefsî Konuşma" Denir. Kur'ân-I Kerîm'de Kelâm-I Nefsîye Ait Deliller Pek Çoktur.
Biz Sadece Misal Olsun Diye Bir İkisine Temas Edelim: Sûre-İ Yusuf'ta, Yusuf'un Kardeşleri Hz. Yusuf'a Çocukluk Dönemine Ait Hırsızlık İsnadında Bulunurlar. Halbuki, Mısır Azizi Olarak Tanıdıkları Ve Biraz Sonra Kendisine: إِنَّا نَرَاكَ مِنَ الْمُحْسِنِينَ "Seni İyilerden Görüyoruz." (Yusuf,12/78) Diyecekleri İnsan, Az Önce İftirada Bulundukları Yusuf'un Tâ Kendisiydi.
Ancak Hz. Yusuf, Onlara İftiralarını Yüzlerine Vurarak Mukabelede Bulunmadı. Ne Var Ki Böyle Bir İftira Karşısında Sessiz De Kalamazdı. Onun İçin Kelâm-I Nefsî İle Konuştu Ve: أَنتُمْ شَرٌّ مَّكَاناً "Siz Durumunuz İtibariyle Daha Kötüsünüz" (Yusuf,12/77) Dedi. Fakat Bu Nefsî Bir Konuşmaydı. وَاذْكُر رَّبَّكَ فِي نَفْسِك "İçten İçe Rabbini An"(A'raf, 7/205) Âyeti De Nefsî Konuşmaya Bir Delil Ve Bir İşarettir.
İşte
'ın Ezeldeki Kelâmı Da Bu Nefsî Mânâ İçindedir. Cihan, Ekvân, Eşya Ve İnsan Yoktu. Ama Yine Mütekellimdi, Konuşuyordu. Kur'ân Ezelîdir. Hiçbir Şey Yokken Kur'ân Yine Vardı. Fakat Bu Nefsî Mânâda Vardı. Çok Dakik Ve Ayakları Kaydıran Bu Noktaya Sadece Bir İki Cümleyle Baktırmaya Çalışacağız: Kur'ân-I Kerîm Okunurken, Dinlenirken Ve Yazılırken Aynı Zamanda Bu Elfâzın İçinde Nefsî Mânâ Da Anlaşılmış Olur.Meselâ: إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ Derken, "İnne" De Bir Hemze Bir De "Nun" Vardır. Diğer Kelimeler De Muhtelif Harflerden Meydana Gelmiştir. Bunları Yazı Ve Şekille İfade Ettiğimiz Aynı Anda Kelâm-I Nefsîde Vücûd Bulmakta Ve İlâhî Kelâm Bütün Ağırlığıyla Kendisini Hissettirmektedir.
Kur'ân'ın Mânâsına Nüfûz Eden Bir İnsan, Çok Tekrardan Mütevellid, Kur'ân'ın Zâhiri Lafız Ve Mânâsından Usansa Dahi, Bu Nefsî Mânâdan Asla Usanmaz Ve İnsana Bıkkınlık Ârız Olmaz. İşte Keyfiyeti Bizce Meçhul Bu Nefsî Mânâ Hissedilir, Fakat Bulunup Bilinemez.
Ondan Alınan Zevk-İ Ruhâniyi İse Anlatmak Kâbil Değildir. Nasıl Ki, Vahyin Mahiyetini Bilemiyoruz. Ve Bu Mevzudaki Bütün Ma'rifetimiz Hayretimizden İbarettir. Öyle De, İstenilen Mânâda Okunan Ve Dinlenen Kur'ân-I Kerîm'de De, Zâhiri Kelime Ve Mânâların Çok Verâsında Öyle Mânâlar Anlaşılır Ve Hissedilir Ki, Bu Mevzuda Da Ma'rifetimiz Sadece Hayretimizden İbâret Kalır.
Bunu Bu Kadar Anladıktan Sonra Artık Mu'tezile Mezhebinin, "Mütekellim Demek, Kelâmı Yaratan Demektir" Veya Havaric, Haşeviye Ve İmamiye'nin, "
'ın Kelâmı, Harflerden, Seslerden İbarettir" Safsatasının Bir Mânâsı Kalmayacaktır. Sesler, Harfler, Kelimeler, Cümleler Bize Taallûku İtibariyle; Bize Ait Âlât U Edevâtla, İfadesi İtibariyle Mahluktur. Evet
'ın Kelâmında Harfler, Kelimeler Vardır, Fakat Harfler, Kelimeler Esas Değildir. Esas Olan O Büyük Mânâ; Harflerin, Kelimelerin İçinde Ve İdrâkimizin Verasında Kendisini Hissettirmektedir. Bu Haliyle 'ın Kelâmı, Kur'ân'ın İçinde De, İnsanların Ağzında Da, Hafızların Sinesinde De Kendine Has Buuduyla Veya Buudlar Ve Keyfiyetler Üstü Haliyle Hep O Kelâm-I Ezelîdir. 
